Günlerdir kar yağıyor ülkede. Kar günlerdir kimine sevinç, kiminin
dilinde küfür. Oysa “İkimiz birden sevinebiliriz” der Turgut Uyar, Göğe Bakma
Durağı adlı şiirinde. Şiirin konusu benim şimdi dilimden dökeceğim kelimelerden
farklıdır ama iki kişinin aynı anda ve birlikte sevinebileceğini anlatır.
Hem hayvanları, hem yoksulları düşünmek hem de karı sevmek
mümkün. Bu bir kişilik problemi, sevgi yetersizliği ya da bir tercih meselesi
değil. Kar sevinci diye bir şey var nihayetinde. Gökyüzünden yere doğru inen ve
her biri eşsiz pamuk parçalarını sevmemek mümkün mü. Hayallere dalmamak, kitabının
yanına koyduğun sıcacık bir fincan saleple ellerini ısıtmamak.
Ama bir tek şartı var kar sevincinin. Ellerin donarak
geleceksin evine. Ve yemek kokacak ellerin, kolayca yesinler diye parmaklarınla
son bir kez karıştırdığın için. Köşe başındaki sokak kedisinden, sokak
köpeğinden bahsediyorum, evet. Ona soğuklardan korunması için yapmış olduğun
yuvada bulacaksın onu. Her gün, onun seni beklediği saatte onu doyurmuş, donmuş
suyunu tazelemiş olacaksın.
Barınaklara da gideceksin tabii böyle zamanlarda. Ve çöplüklere,
kimsesiz başıboş çöplük köpeklerine de götüreceksin dünyanın nimetlerini. Ormanda
hayat mücadelesi verenlere de. Yetmese de... Hiçbir zaman yetmeyecekse de... Karnından parçalanmış bir orman çocuğunun acısını içinden hiçbir zaman silmeyeceksin.
Ve unutmayacaksın, çilekeş yoksulların donarak ölen
çocuklarını. Elini gerekirse dağların ötesine uzatacaksın. Uzatamasan da
uzanacaksın uzanabildiğin yere... Van senin en büyük acın, en büyük gerçeğin; gideceksin!
Şimdi sevinebilirsin yağan kara. Kendi payına bir tutam
mutluluk molası verebilirsin. Çokça mahcup, çokça huzursuz, derin bir suçluluk
duygusuyla olsa da...
İltür A.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder